Neyi Bekliyorsun?
Hayat bir bekleyiştir. Bekleyişi anlamlı kılan neyi, nerede, nasıl ve ne için beklediğinizdir. Hayatta herkes bir şeyleri bekler. Kimisi bir müjdeyi, kimisi bir kara haberi. Bazılarının bekleyişinde umut hâkimdir, bazılarınınkinde endişe. Kimileri korkuyla beklerken, kimileri sevinçle ya da hasretle bekler.
Bekleyiş insanın kaderidir. Kaderden kaçış yoktur. İnsan oldunsa bir kere beklemek zorundasın. Bir çiçeğin açmasını beklemelisin mesela ya da yağmurun yağmasını. Çok sevdiğin meyvenin olgunlaşmasını beklemek zorundasın. Her şeyin bir vakti vardır. Ne kadar acele edersen et hiçbir şey vaktinden önce olmaz. Beklemen gerektiğini bilmelisin.
Dünya bir bekleme salonudur adeta. Sırası gelen bu salonu terk eder. Asıl ve ebedi yurduna döner. Orada nasıl karşılanacağımız ise bekleme süremizi nasıl doldurduğumuzla alakalıdır. Beklerken neyle uğraştın? Vaktini neyle doldurdun? Bekleme salonunda geçirdiğin süre zarfında neler biriktirdin heybende? Yanında ne götürdün öteye? Senden geriye ne kaldı? Bu sorulara vereceğin cevaplar belirleyecek ebedi hayatının seyrini. Onun için nerede, nasıl, kiminle ve neyi beklediğin çok önemli.
Beklemenin de bir adabı vardır. Kimsenin hakkına girmemeye gayret etmek gerekir. Kimseye haksızlık etmemek ve haksızlığa boyun eğmemek gerekir. Zorluklara karşı direnmek, sabırlı olmak gerekir. Bekleyiş olgunlaştırır insanı. Bekleyişin hakkını verenler çok şey öğrenirler bu sürecin sonunda. Beklemek bir sabır öğretmenidir. Beklediğiniz ne kadar değerliyse o kadar sabırlı olmanız gerektiğini bilirsiniz.
Beklemek asla eli boş, gönlü hoş olmak değildir. Eli boş olanın gönlü hoş olmaz zaten. İnsanı mutlu kılan ancak eylemdir. Bekleyiş bir eylemsizlik hali değildir. Aksine en güzel eylemleri yerine getirme zamanıdır bekleyiş. Bekleme süresini insan elinden gelen en güzel eylemlerle doldurmalıdır. Dostlukla, dayanışmayla, dertleşmeyle, muhabbetle, şefkatle, umutla yapılan eylemler bekleyişi anlamlı kılar.
Dünyanın sonu gelse bile elimizdeki fidanı dikmemizi öğütleyen bir önderin bağlılarıyız biz. Umutsuzluk yok kitabımızda. Hiçbir çabanın karşılıksız kalmayacağına iman etmişiz. Bu iman güzelleştiriyor ve anlamlı kılıyor bekleyişimizi. Son nefeste dahi olsa bir iyilik peşinde olmamız gerektiğini iyice belletiyor bize.
Vazifemiz tohum ekmektir. Onu yeşertecek olan rabbimizdir. Ancak iyilik tohumlarını saçıp, güzellik fidanlarını sulayarak bereketlendirebiliriz bekleyişimizi. Erdemli bir bekleyişin neticesi umduğuna kavuşmaktır. Neye kavuşmayı umuyorsan ona göre yaşarsın. Neyi bekliyorsan ona hazırlanırsın.
İnsan nankördür, unutkandır. Nereden geldiğini, nereye gittiğini, nerede olduğunu, ne yapması gerektiğini unutur çoğu zaman. Bekleyişi boşa vakit harcamaya, can sıkıntısına ya da aceleci hırçınlıklara hatta saldırganlığa kadar dönüşür. Bekleme salonunda bir yolcu olduğunu unutup oranın sahibi olduğunu zannetmeye başlar. Başkalarına tahakküm etmeye kalkar, hep benim dediğim olsun der. Güçlü olmak, sahip olmak, hükmetmek, boyun eğdirmek ister. Nihayetinde herkesi bekleyen son onu da bulur. Son anda her şeyin geçici olduğunu fark eder ama iş işten geçmiştir. Onun da bekleyişi sona ermiştir. Sonsuza kadar kalacağını sandığı bekleme salonundan ayrılma zamanı gelmiştir.
Her bekleyişin bir sonu vardır. Mutlu bir son ancak güzel bir bekleyişin neticesidir. Bekleyişi güzelleştiren insanın vazifesini bilmesi ve yerine getirmesidir. İnsanın vazifesi ölüm gelinceye dek rabbine kulluk etmektir. Bekleyişini kullukla süsleyen kimseyi elbette engin güzellikler beklemektedir. O halde haydi bekleyişi güzelleştirmeye. Haydi, kula kulluktan kurtulmaya. Haydi, Âlemlerin Rabbine kul olmaya. Kulluğun karşılığında vaat edilen ebedi kurtuluşa. Haydi, neyi bekliyorsun?