Söz sefer, sükût zaferdir!

Allah her kulunu farklı sahalarda müstahdem kılmıştır. Kimimiz âmir, kimimiz memur; kimimiz işçi, kimimiz de iş veren. Unutmamamız gereken asıl vazifemiz ise, hepimiz Allah’ın memurları ve işçileriyiz! İbn. Ataullah el-İskenderi der ki;

Allah’ın sizi sevip sevmediğini merak ediyorsanız, işinize ve mesleğinize bakmanız icap eder. Eğer (mümin olarak) hak ve helal bir amel üzerinde iseniz bu Allah’ın sizi sevmesi mânasına gelir.”

Bazı mesleklerin kendi içinde zorlukları vardır elbette. Örneğin, canı pahasına insanları korumaya adanmışlık, kolluk güçleri. Hak ve adâletin temin ve tesisi: Hâkimlik. İlâhî eser insanın hayatı: Doktorluk. Dünya ve âhiret saadeti için gönül tabipliği: İmam hatiplik gibi...

Müslüman basiret ve feraset sahibi insandır. İnsan ve meslek ile hatayı birbirine karıştırmaz!

 

Örneğin; Suç olan ameldir, insanın şahsı değil. Yaramaz olan harekettir, çocuk değil.

Sahte imam, doktor, öğretmen vs. olmaz! Bir mesleğin sahtesi doğrudan sahtekârlıktır!

‘Sahte’ sıfatı ile kutsal meslekleri bir cümle içinde kullanmak ise kesinlikle kul hakkıdır, masum değildir ve maksatlıdır. Üzülerek ifade edeyim ki; bugün insanlık adına herhangi bir yaraya merhem olmamış, bir derde deva olmamış, oturduğu yerden kalemşörlük yaparak insanın ve toplumun psikolojisini yoran, ayrıştırıcı, insaf ve merhametten uzak bir kesim var.

 

Bunlar, kokuşmuş küplerin kapağını araladılar ve içlerindeki zehirlerini kusarak fütursuzca meslekler arası mukayese yapıp mide bulandırmanın derdine düştüler. Yedikleri pisliği ikram ediyorlar insanlığa...

Vazifesini hakkıyla yapan bütün meslek erbâbı mûteberdir ve takdîre şâyandır! Vazifeler arası mukâyese yaparak bazılarını yermek, en hafif ifade ile bedbahtlıktır

Bu virüslü zihniyetin ilacı ise, ilim ya da ölümdür. Ya ilim ile ıslah olur, ya da ölünce kurtulur da kendi nefsine daha fazla zulmetmez! Bu zor günlerimizde ev ev dolaşarak yaşlı vatandaşlarımızın hizmetine koşan, duasını alan, hayatın her mevki ve mevzisinde kendisine ihtiyaç duyulan; vakarı, güler yüzü, cemiyet üzerindeki tesiri ile hep müspet bir vazife üstlenmiş olan imam hatip kardeşlerimiz millî-mânevî değerlerden nasipsiz bir güruh tarafından hedef tahtasına konmuş, insafsız ve vicdansız saldırılara maruz bırakılmıştır.

 

Bu millet kaçkını sözde aydınlar bilsinler ki yolumuzdan dönecek değiliz. Sizin saldırılarınız sadece şuna sebep oluyor: Safımızı daha güçlü hatırlatıyor, daha fazla çalışma isteği veriyor, halkımızla gönül birliğimizi daha da pekiştirmemiz gerektiğini düşündürüyor.

Fuzûlî’ye sormuşlar; Efendim insanların bizi sevmesi mi iyidir, sevmemesi mi?

“İyilerin sevmesi, kötülerin ise sevmemesi” diye cevap vermiş.

Bu son yaşadığımız virüs salgınında da görüldüğü üzere; imam hatip sadece caminin değil camianın, insanın değil insanlığın hizmetindedir. Ehl-i hezimete karşı dik duran fakat diklenmeyendir! Konuşacağı zaman ve zemini bilen, mihrapta sesi, kürsüde ise sözü ile gönülleri teskin eden, salâsı ile belâyı def edendir.

Suskunluğu asaletindendir, cevabı olmadığından değil.

Lâkin önce lafa bakar lâf mı diye, sonra da söyleyene bakar adam mı diye!

Ortada dikkate alınacak lâf ya da adam yoksa, nebevi üslûpla “Allah’ım bilmiyorlar, bilseler yapmazlar” diye dua edendir. Son olarak; “Virüs salgınında  din görevlileri ne yaptı?” diyenlere; Diyanet İşleri Başkanlığı, valilik, il müftülüğü, ilgili kaymakamlıklar ve ilçe müftülükleri organizasyonunda salgınla mücadelede şu an itibariyle sadece İstanbul’da; 1700 arkadaşımız Vefa Koordinasyon Merkezlerinde, 1000 arkadaşımız Valiliğimizin koordine ettiği diğer hizmetlerde, 120 arkadaşımız ise 112 Acil’de İletişim operatörü olarak hizmet vermekte. Ziya Paşa ne güzel söylemiş;

Ayinesi iştir kişinin, lafa bakılmaz! Şahsın görünür rütbe-i aklı, eserinde.

 

Selâm ve dua ile